بیست و سه سال گذشت
و من فهمیدم
پاییز عطر پیراهن تو بود
که سالها عاشقش بودم
با همان سمفونیِ رنگهای گرمش
یکشنبه و سهشنبه
احرام بستن -به انضمام عطری که دوستش داری-
حاجی کعبهی حضورت شدن
به امید حجرالاسود موهایت
که در چشمان من شناور است
ساقهای تو به انضمام پاییز
راه برو
تا سحر ساقهایت
برگها و باد را میخکوب کند
بگذار روحانیت ببینند چه معجزهای در ساقهای سیمین تو هست
باید مجبورشان کرد فتوایشان را دور بریزند
راه برو بانو
-از انقلاب تا آزادی-
ساقهای تو به انضمام پاییز
رمانتیکترین مسیر به سوی دموکراسیست
شعری که تویی
من شاعر نیستم -نبودم هم-
مهم شعـــــر بودن توســـت
وقتی سکوتهای وحشتزا را ترانه میشوی
رویای من همیشه تو بودی
راه میروی
حرف میزنی
لبخند میزنی
نفس میکشی
روی صورتم دست میکشی
و همین طور رویاها به حقیقت میپیوندند ...
اشتراک در:
نظرات (Atom)